طبق روال هميشه پرشورتر از قبل وارد حياط مدرسه شدم . كف حياط پوشيده از برف بود . سرايدار فقط برفهاي يك مسير باريك از جلوي درب حياط تا جلوي درب سالن را كنار زده بود تا محل عبور و مرور باشد. وارد حياط كه شدم بچه ها به طرفم دويده و با پاشيدن برف به سرو روي همديگر ، صبح بخير جانانه اي نثار هم كرديم اما زنگ كلاس به صدا در آمد و به دنبال آن صداي سوت ناظم؛ همه به سمت كلاس رفتند.

  به سرايدار گفتم : اگه وسايل پارو و .... برايم آماده كني من زنگ تفريح برف هاي كل حياط را جمع ميكنم . لبخند رضايت بخشي نثارم كرد و با شناختي كه نسبت به من داشت وسايل مورد نياز را مهيا نمود.

  زنگ خورد. ناظم پشت بلندگو اعلام كرد دانش آموزان حق ندارند به حياط بروند. يك نفر از انتظامات را نيز مامور درب سالن  كرده بود تا بچه ها به نوبت  براي سرويس بهداشتي اجازه بگيرند و بروند.

 با لبخند به ناظم گفتم : "ما خودمون هم بچه بوديم ؛ تازه همين الان هم از برف بازي لذت مي بريم . اجازه بده لااقل بزرگتر ها بيرون بروند و برف بازي كنند فقط بايد  بيشتر حواسمون بهشون باشه ."

  سري تكان داد و گفت :" اي بابا دست و پاشون ميشكنه ميشه دردسر"

  درحالي كه در سالن را باز ميكردم تا بزرگترها به بيرون بروندگفتم : اون با من ، شما كوچكترها رو نزار بيان بيرون.

  بچه با سوت و جيغ و هورا به حياط رفتند.اعلام كردم مسابقه آدم برفي ؛ بچه هاي هر كلاس همه با هم يك آدم برفي درست كنند و خودم فقط بين بچه ها مي چرخيدم و حواسم به همه بود و مواظبشان بودم و دانش آموزاني را كه پوشش گرم مناسبي نداشتند با صميميتي خاص به سوي سالن راهنماييشان مي كردم.

   در عرض چند دقيقه برف هاي كل حياط جمع شد و در هر گوشه اي از حياط يك آدم برفي بزرگ و زيبا نشسته بود و لبخند ميزد. لبخند رضايت روي لبهاي همه نقش بسته و با صداي زنگ به سمت كلاس ها روانه شدند .

 دقايقي بعد از پشت پنجره ديدم كه بچه هاي هر كلاس همراه با آموزگارشان به بيرون مي آمدند و كنار آدم برفي شان عكس يادگاري مي گرفتند.بازم اون روزم را بيشتر از روز قبلش دوست داشتم. لذتي كه اون روز داشت روز قبل نداشت.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: